Ocalony uśmiech

Siedem lat temu wśród dziesiątków starych fotografii odkryłem ze zdumieniem, że zachowało się zdjęcie moich pradziadków Piotra i Klementynki.
I mimo, że nigdy nie spotkaliśmy się, i mimo, że nigdy też nie rozmawialiśmy ze sobą, odniosłem wrażenie jakbym ich znał od dawna. Jest coś  takiego w ich pogodnym uśmiechu sprzed osiemdziesięciu lat, co jest w stanie powiedzieć mi  znaczniej więcej o nich, niż rodzinne opowieści.
A co ja mogłem zrobić dla nich, aby nie znikli na zawsze ?

Na moim stole przez całe Zaduszki leżała ta porcelanka.
Ma trafić na stary cmentarz pod Wrocławiem, gdzie jest ich grób.
Pomyślałem sobie, że tym uśmiechem sami sobie otworzą drzwi pamięci.