Odpust

Kościół w Węgorzewie ma swoich patronów, św. Piotra i św. Pawła.I jak co roku 29 czerwca odprawiana jest tego dnia msza odpustowa. Dla wielu ludzi przyjście do otwartego kościóła, w zwykły dzień tygodnia jest dość niezwykłe. Łamie to pewną niedzielną rutynę. A mimo to kościół w Węgorzewie wypełnia się...

Najbardziej z tego dnia cieszą się oczywiście solenizanci, tacy jak ja (Piotr), albo ksiądz proboszcz (Paweł)..

Białe noce

Okna mojej sypialni wychodzą dokładnie na północ i dlatego prawie nigdy nie zagląda do nich słońce. Chyba, że jest to czerwiec, czas przesilenia letniego. Przez siedem kolejnych dni (21-27 czerwca) słońce zachodzi u nas o tej samej godzinie 21.33 i w praktyce przez całą noc na północy widać poświatę.

Na południu Polski dzień jest prawie o godzinę krótszy i trudno mieszkającym tam zrozumieć, że u nas na Pomorzu jest tak długo jasno. Ci którzy byli w Szwecji lub Norwegii wiedzą, że są tam na północy miejsca w których słońce nie chowa się za horyzont. Nie ma nocy i to jest jak prawdziwa magia.
Dziś jednak zaczynamy wracać na południe, słońce zaszło już minutę wcześniej o 21.32 

Procesja pod lipami

Boże Ciało w Węgorzewie jest obchodzone tradycyjnie z procesją, która przechodzi od kościoła św.Piotra i Pawła do przydrożnego krzyża. Po drodze mija się cztery ołtarze, które przygotowują corocznie te same rodziny.

I każdy ołtarz jest inny.

I choć tak jak w mieście, ołtarze przyozdobione są młodymi brzózkami, to nie widziałem, by były one u nas ogałacane z gałęzi, tak jak to się dzieje np. w Koszalinie.

W tym roku razem z Markiem szliśmy na przodzie niosąc dwie kościelne chorągwie. Łopotał nimi wiatr i mieliśmy trochę kłopotu, aby je utrzymać wysoko przed sobą. Na mojej dostrzegłem wyhaftowaną datę 21 czerwca 1986, co uzmysłowiło mi, że mamy właśnie okrągłą 25 rocznicę wybudowania kościoła w Węgorzewie.   

Pętla czasu

Sto lat temu w 1911 mój pradziadek Piotr wyjechał ze swymi dziećmi z Rzetni, z miejscowości  w której żyła jego rodzina od pokoleń. Trafił do Honigern pod Oleśnicą, skąd jego syn a mój dziadek powrócił do Kępna po zakończeniu I wojny światowej.
Gdy wczoraj zabierałem ostatnie meble z jego mieszkania w Kępnie niespodziewanie znalazłem się znów w Rzetni, z którą nasze kontakty zerwały się dawno temu. Paradoksem jest fakt, że mamy tak samo z pradziadkiem na imię, więc po stu latach w 2011 r  Piotr zakończył to co Piotr zaczął. 

Ikona Górnego Śląska

Ikoną Górnego Śląska jest dla mnie NIKISZOWIEC. Górnicze osiedle które było tłem dla wielu filmów Kazimierza Kutza  ("Sól ziemi czarnej", "Perła w koronie").

I dziś, gdy mieliśmy tylko jeden dzień, aby pokazać naszemu przyjacielowi z Pomorza śląskie klimaty, wybór padł właśnie na to kultowe miejsce. Mieliśmy jednak wyjątkowego farta, bo udało nam się poznać rodowitych Ślązaków, którzy ugościli nas w Centrum Aktywności Lokalnej.

A, że od obecny Śląsk łamie stereotypy i  ma niesamowity potencjał, świadczy o nim ta galeria, która została stworzona w Szybie Wilsona.

Miejsce tworzą ludzie, a na Śląsku widać, że tworzą je ludzie którzy kochają swoje miasta. Czas na pewno nie zatrzymał Nikiszowca w maraźmie, czas podarował mu drugie życie.

Fan

Znaną osobą w naszej miejscowości jest Pan Władek. Choć ma poważne problemy ze wzrokiem, to świetnie potrafi poruszać się po Węgorzewie (chyba, że ktoś nagle zaparkuje samochód  na jego trasie).
Gdy od listopada w Radiu Koszalin zaczęto puszczać nagrania "Złotego Dukata", stał się on wytrwałym słuchaczem coniedzielnej Ludowej Listy Przebojów. Czasami zdarza mi się wyjechać i nie słucham listy, ale wtedy po powrocie wystarczy, że spotkam go pod sklepem i zapytam:
"To jakie miejsce mieliśmy w niedzielę Panie Władku?"
"Szóste! Coś słabo w tym tygodniu było", albo jak ostatnio "Pierwsze, bardzo dobrze! Złoty Dukat był na pierwszym miejscu" 

Prawdziwy fan ! 

Angaż dla Koszałka Opałka

Do naszej świetlicy zawitały dziś dzieci ze szczeglińskiej podstawówki z występami w ramach projektu "Ekomomiści z charakterem". Ten niezwykły projekt łączy ekonomię z postaciami z bajek, które dodatkowo  występują w charakterze kukiełek. W brodę sobie pluję, że nie zabrałem kamery, aby nakręcić ich występy.

Na koniec czekała na mnie niespodzianka, bo oto jedna z kukiełek zwróciła się do mnie jako sołtysa z podaniem tej treści:
"Zwracam się z prośbą o przyjęcie mnie do pracy na stanowisko asystenta redaktora bloga. Pomagałbym Panu Sołtysowi w redagowaniu artykułów do Bloga Sołtysa. Przed wiekami byłem kronikarzem na dworze króla Błystka, dzięki czemu po dziś dzień wszyscy pamiętają historią o krasnoludkach i sierotce Marysi."
Koszałek Opałek 

Reportaż o Węgorzewie

Dziś o godz. 20.30 "Radio Koszalin" nada reportaż o otwarciu lapidarium w Węgorzewie zrealizowany 5 czerwca. Można będzie na spokojnie usłyszeć to,co powiedzieli dziennikarzom byli niemieccy mieszkańcy naszej miejscowości.

Zapraszam:)

Przykurzony Szczecin

Ostatnie dwa dni spędziłem nie w Rzymie na Placu św.Piotra, a w Szczecinie.I choć mam spore przerwy w moich wizytach w tym mieście, to zawsze zaskakuje mnie fakt, że tam prawie nic się nie zmienia. Tak jak by czas stanął. 

Mam wrażenie, że w niektórych dziedzinach jest nawet gorzej. No bo czym tłumaczyć fakt, że w ścisłym centrum starówki, na Placu Orła obok katedry, nie ma nawet lokalu, gdzie można by usiąść przy kawie. A za wejście do katedry, trzeba zapłacić 4 zł!! 

W Zamku Książąt Pomorskich, jakiś marny sklepiczek z turystyczną tandetą i lalkami w strojach krakowskich ?! Co ma piernik do wiatraka?

Stare lipy pachną pewnie podobnie jak przed wojną. Szkoda tylko, że starych secesyjnych kamienic nikt nie remontuje.

I patrząc z wieży bazyliki św.Jakuba na fantastyczną panoramę miasta, można ulec złudzeniu, że nie jest aż tak źle. Ale to tylko złudzenie, bo z wysokości 53 metrów kurzu nie widać.

Nasze trzecie "Siemionalia"

 To już trzecia nasza wizyta na "Siemionaliach" w Rosnowie.

 Nasza ekipa bawiła się na całego z Edwardem Hulewiczem.

Choć nie ma już Siemiona na "Siemionaliach", to pewnie uśmiecha się w niebie, gdy widzi jak ludzie nadal potrafią wspólnie śpiewać i grać.

Sukces = 1427,88

1427,88 zł - to kwota jaką udało się nam zebrać w Węgorzewie, podczas zbiórki publicznej na rzecz budowy lapidarium. Dla mnie ważna była każda kwota ofiarowana i ważne było też to, że mieszkańcy solidarnie dom po domu wrzucali do puszek. To dzięki Paniom Wiesi, Gieni, Basi i Kamili z Rady Sołeckiej, udało się uzyskać taki efekt.
Dziękuję wszystkim za wsparcie !

Dom pod krawatem

Tuż przed Sianowem przy głównej drodze stoi "Gościeniec pod Kłosem". Setki kierowców którzy go mijają, nie mają pojęcia, że w jego środku mieszkają ludzie związani z teatrem. Wszystko to dzięki Rodzinie Bilczaków, która była związana z gdańskim Teatrem "Wybrzeże".Wczoraj i przedwczoraj mieliśmy okazję być ich gośćmi w ramach szkolenia z turystyki.
Nie wiem, czy wiele zapamiętam ze szkolenia, ale widok dziesiątków krawatów pod sufitem zapadł mi najbardziej w pamięć.

Leap of Faith

Horst Drewke opowiedział mi dziś o ludziach, którzy mieszkali w moim domu, a ja opowiedziałem jemu o planach oczyszczenia wiejskiego stawu.

Dowiedziałem się od Horsta, że i u mnie stał taki jak na zdjęciu szachulcowy dom właścicieli. Został on jednak rozebrany, natomiast jego dom rodzinny szczęśliwie ocalał.

Nasze pożegnanie z  mieszkańcami Vangerow było symboliczne, bo przez te wszystkie dni towarzyszył nam upał. W momencie, gdy wychodziliśmy po raz ostatni z cmentarza, zaczęło grzmieć i pojawił się ulewny deszcz, którego wszyscy byli już spragnieni.

I wtedy przypomniał mi się ten film  z 1992 r - "Leap of Faith", który kończy się ulewnym deszczem po długiej suszy ( powinno się go tłumaczyć jako "Krok wiary", choć u nas znany jest jako "Cudotwórca").
Bo najważniejsze jest by zrobić z wiarą pierwszy krok - deszcz przyjdzie sam, we właściwym czasie.

Polsko-niemiecka "Rosamunde"

Dobrze jest mieszkać na wsi, jeśli ma się wielu przyjaciół, bo wtedy nie ma problemu, aby wspólnie pobiesiadować przy stołach. Nigdy jeszcze tylu gości nas nie odwiedziło nas w domu na raz. To ekscytujące doświadczenie, takie prawdziwe garden party.

Po wczorajszej imprezie dochodzę powoli do siebie, tyle było emocji.

Chyba najlepiej zajrzeć na Youtube, gdzie właśnie wrzuciłem filmik z naszej świetlicy.

Węgorzewskie pojednanie

Dziś celebrowaliśmy to, nad czym pracowaliśmy rok czasu. 

Przyjechały dwie grupy gości z Niemiec, łącznie 24 osoby.

Na białym marmurowym krzyżu, który stoi w centrum lapidarium, są dwa imiona noworodków, które zmarły w 1897 roku. Jedno z nich miało dwa tygodnie, drugie dwa miesiące. Pomimo tylu lat wciąż możemy sobie wyobrazić, jakim ciosem dla ich rodziców była ta strata.

Nasza biesiada polsko - niemiecka odbyła się przy wspólnych stołach, ze śpiewem i akordeonem. No bo jak tu nie zaśpiewać, gdy mamy zespół, który od pół roku ćwiczy po niemiecku "Rosamunde".

A potem był obiad w plenerze, w cieniu węgorzewskich drzew........

Powiem szczerze, zaskoczyły mnie miło te dzieciaki z wioski, które specjalnie przyjechały pomachać na do widzenia i cierpliwie czekały do odjazdu niemieckiego autobusu.
I jeszcze jedna refleksja, ci którzy siedzieli w tym autobusie, gdy w 1945 opuszczali Węgorzewo, musieli być właśnie w takim samym wieku jak te dzieci.    

Czekamy ...

Kwiaty maszerują do wazonów.

Wieczorne światło ozłaca żeliwne płyty, które dziś trafiły na swe miejsca.

A my czekamy na gości.

Herzlich Willkommen !

Dziś dołączyli do nas polski malarz mieszkający w Nowym Jorku, który pomógł nam zamontować biały marmurowy krzyż.

I Pan Sławek, który tydzień temu kupił działkę budowlaną w Węgorzewie. Oczyścił z rdzy i zakonserwował dwie żeliwne płyty, które znaleźliśmy na cmentarzu.

Mamy też dzięki Beacie i Pani Wioletcie już gotową salę na spotkanie polsko- niemieckie.
Bo goście, tuż, tuż !

Jak na górskiej rzece ...

Wszystko nagle przyspiesza i wiele rzeczy zaczyna dziać się naraz.
Na rzece górskiej coś takiego oznacza dla kajakarza zbliżanie się do bystrza lub slapu. Trzeba podejemować szybko nowe decyzje i nie ulegać lękowi. Trzymając kurs walczy się z rzeką, która swą prędkością i łoskotem chce nas przestraszyć.

I nas też porywa dziś wir spraw np. zbiórka publiczna na rzecz lapidarium.

Montaż tablicy polsko - niemieckiej na pomniku.

Pomoc węgorzewskich dziewczyn przy czyszczeniu świeczników do dekorowania sali.

Próba muzycznej oprawy na uroczystą mszę, którą przygotowuje "Złoty Dukat"............
............, że o 4-godzinnych  zakupach w Koszalinie, koszeniu trawy i liście z Niemiec (na który trzeba odpowiedzieć) nie wspomnę!

Lapidarium staje na nogi

Dziś był ważny dzień - kamieniarze ustawili płyty na postumentach. Robili to fachowo, ustawiając nagrobki na stalowe bolce i klejąc je specjalnym klejem.
Teraz dopiero w pełni widać, jak piękne są te rzeźbione w piaskowcu pomniki. I pomyśleć, że czekały one wywrócone i przysypane ziemią prawie czterdzieści lat, aby znów pokazać swe niezwykłe detale.

My pracujemy na cmentarzu, a na drodze w Węgorzewie zaczęła pracę ekipa remontująca nawierzchnię.
Oni zostawiają swój ślad, a my swój...